تشخیص دقیق
علائم سرطان ریه
بیشتر سرطان‌های ریه هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند تا زمانی که پیشرفت کنند، اما برخی از افراد در مراحل اولیه سرطان ریه علائمی بروز می‌دهند.
اگر علائمی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.
اگر هنگامی که اولین علائم را متوجه می‌شوید، به پزشک خود مراجعه کنید، ممکن است سرطان شما در مرحله اولیه تشخیص داده شود که در آن درمان احتمالاً موثرتر است. بیشتر این علائم احتمالاً توسط چیزی به جز سرطان ریه ایجاد می‌شوند. با این حال، اگر هر یک از این مشکلات را دارید، مهم است که بلافاصله به پزشک خود مراجعه کنید تا علت آن پیدا و در صورت لزوم درمان شود.
شایع‌ترین علائم سرطان ریه عبارتند از:
- سرفه‌هایی که قطع نمی‌شوند یا بدتر می‌شوند
- سرفه‌های خونی یا خلط‌دار (قهوه‌ای مایل به قرمز یا زرد)
- درد سینه که معمولاً با تنفس عمیق، سرفه یا خنده بدتر می‌شود
- خرخری و گرفتگی صدا
- از دست دادن اشتها
- از دست دادن وزن بدون دلیل
- تنگی نفس
- احساس خستگی یا ضعف
- عفونت‌هایی مانند برونشیت و ذات‌الریه که ازبین نمی‌روند یا به طور مکرر باز می‌گردند
- شروع جدید خس‌خس سینه
اگر سرطان ریه به بخش‌های دیگری از بدن پخش شود، ممکن است علائم زیر ایجاد شود:
اگر سرطان ریه به بخش‌های دیگری از بدن پخش شود، ممکن است علائم زیر ایجاد شود:
- درد استخوان (مانند درد در پشت یا باسن)
- تغییرات در سیستم عصبی (مانند سردرد، ضعف یا کرختی یک بازو یا پا، سرگیجه، مشکلات تعادل یا تشنج) ناشی از گسترش سرطان به مغز
- زردی پوست و چشم‌ها (زردی) ناشی از گسترش سرطان به کبد
- تورم گره‌های لنفاوی (مجموعه‌ای از سلول‌های سیستم ایمنی) مانند گردن یا بالای ترقوه
بعضی از سرطان‌های ریه می‌توانند مجموعه‌ای از علائم مشخص را به وجود آورند که به آنها سندروم گفته می‌شود.
سندروم هورنر
بعضی از سرطان‌های بخش بالایی ریه به تومورهای پانکواست نیز معروف هستند. این تومورها احتمالاً بیشتر مربوط به سرطان سلول غیر کوچک ریه (NSCLC) هستند تا سرطان سلول کوچک ریه (SCLC). تومورهای پانکواست می‌توانند بر روی برخی از اعصاب چشم و قسمتی از صورت تأثیر بگذارند و گروهی از علائم به نام سندروم هورنر ایجاد کنند:
- افتادگی یا ضعف پلک بالایی یک چشم
- مردمک کوچکتر در همان سمت صورت
- تعریق کم یا بدون تعریق در همان سمت صورت
تومورهای پانکواست ممکن است گاهی باعث درد شدید شانه شود.
سندروم ورید اجوف فوقانی
ورید اجوف فوقانی (SVC) یک ورید بزرگ است که خون را از سر و بازوها به سمت قلب می‌برد. این ورید از کنار قسمت بالایی ریه راست و گره‌های لنفاوی داخل قفسه سینه می‌گذرد. تومورها در این منطقه می‌توانند بر SVC فشار اعمال کنند که می‌تواند منجر به بازگشت خون در وریدها شود. این می‌تواند منجر به تورم در صورت، گردن، بازوها و قسمت بالایی قفسه سینه (گاهی با رنگ پوست آبی-قرمز)، و همچنین مشکل در تنفس شود. همچنین اگر بر مغز تأثیر بگذارد می تواند باعث سردرد، سرگیجه و تغییر در هوشیاری شود. در حالی که سندرم SVC می تواند به تدریج در طول زمان ایجاد شود، در برخی موارد می تواند تهدید کننده زندگی باشد و در این حالت نیاز به درمان فوری دارد.
سندروم‌های پارانئوپلاستیک
برخی از سرطان‌های ریه ممکن است باعث مشکلات در بافت‌ها و اعضای دور شوند، حتی اگر سرطان به آن مکان‌ها پخش نشده باشد. این مشکلات سندروم پارانئوپلاستیک نام دارد. سندروم‌های پارانئوپلاستیک می‌توانند سیستم عصبی شما (سندروم عصبی پارانئوپلاستیک) یا سیستم اندوکرین شما (سندروم اندوکرین پارانئوپلاستیک) را تحت تأثیر قرار دهند. گاهی اوقات این سندروم‌ها ممکن است اولین علائم سرطان ریه باشند. از آنجایی که علائم، سایر اندام ها را تحت تاثیر قرار می دهد، ممکن است ابتدا بیماری دیگری غیر از سرطان ریه به عنوان عامل ایجاد کننده آنها مشکوک شود.
سندروم‌های پارانئوپلاستیک با هر نوع سرطان ریه ممکن است اتفاق بیفتد اما بیشتر با سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) ارتباط دارند. در سندروم اندوکرین پارانئوپلاستیک، تومور ریه مواد شبه هورمونی را تولید می‌کند که وارد جریان خون می‌شود و اعضا دور را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به عنوان مثال:
- SIADH (سندروم هورمون ضد ادرار نامناسب): بسیاری از بیماری‌ها می‌توانند SIADH را ایجاد کنند. سرطان یکی از آنهاست. در این شرایط، سلول‌های سرطان، ADH (هورمون ضد ادرار) تولید می‌کنند، یک هورمون که باعث می‌شود کلیه‌ها بیش از حد آب را در بدن نگه دارند. این باعث کاهش سطح نمک در خون می‌شود. علائم SIADH می‌تواند شامل خستگی، از دست دادن اشتها، ضعف یا گرفتگی عضلات، تهوع، استفراغ، بی‌قراری و گیجی باشد. بدون درمان، موارد شدید ممکن است منجر به تشنج و کما شود.
- سندروم کوشینگ: دلایل بسیاری منجر به بروز سندروم کوشینگ می‌شوند. سرطان یکی از آنهاست و به آن سندرم کوشینگ نابجا می گویند. در این شرایط، سلول‌های سرطان ACTH (هورمون آدرنوکورتیکوتروپین ) را تولید می‌کنند، هورمونی که باعث می‌شود غدد آدرنال مقدار زیادی کورتیزول تولید کنند. این می‌تواند منجر به علائمی شامل افزایش وزن، کبودی آسان، ضعف، خواب آلودگی و احتباس مایعات شود. سندروم کوشینگ همچنین می‌تواند فشار خون بالا، سطوح قند خون بالا یا حتی دیابت را نیز باعث شود.
- افزایش کلسیم: تومور می‌تواند یک هورمون به نام PTHrP (پپتید مرتبط با هورمون پاراتیروئید) را تولید کند که بر استخوان و کلیه تأثیر می‌گذارد تا سطح کلسیم در خون را افزایش دهد. سطوح بالای کلسیم در خون (افزایش کلسیم) می‌تواند باعث تکرر ادرار، تشنگی، یبوست، تهوع، استفراغ، درد شکم، ضعف، خستگی، سرگیجه و گیجی شود.
در سندروم عصبی پارانئوپلاستیک، تومور می‌تواند باعث شود که سیستم ایمنی بدن اشتباهاً به جای سلول‌های سرطانی به بخش‌هایی از سیستم عصبی (مغز، نخاع، اعصاب) حمله کند. به عنوان مثال:
- سندروم لامبرت-ایتون: در این سندرم، تومور ممکن است باعث شود سیستم ایمنی به محل اتصال عصب عضله، که محل ارتباط اعصاب با ماهیچه است، حمله کند. این می تواند منجر به ضعف عضلانی و مشکلات راه رفتن، صحبت کردن و بلع شود. یکی از اولین علائم ممکن است مشکل برخاستن از حالت نشسته باشد. بعداً ممکن است عضلات اطراف شانه ضعیف شوند.
- تخریب مخچه پارانئوپلاستیک: این بیماری می‌تواند به وسیله بسیاری از سرطان‌های مختلف از جمله سرطان ریه سلول کوچک ایجاد شود. سیستم ایمنی آنتی‌بادی‌هایی را برای حمله به تومور تولید می‌کند، اما به اشتباه به ناحیه‌ای از مغز به نام مخچه حمله می‌کند. این می‌تواند منجر به از دست دادن تعادل و عدم ثبات در حرکت دست و پا، مشکل در صحبت کردن، مشکل در بلع و تغییر در بینایی شود.
- آنسفالیت لیمبیک پارانئوپلاستیک: سیستم لیمبیک بخشی از مغز است که وظیفه ذخیره حافظه، کنترل احساسات و رفتار، فشار خون و ضربان قلب را بر عهده دارد. تومور ممکن است باعث شود سیستم ایمنی بدن به سیستم لیمبیک آسیب برساند. این می تواند منجر به از دست دادن حافظه، تغییرات شخصیتی، تغییرات خلقی، مشکلات خواب و تشنج شود.
بسیاری از این علائم احتمالاً بیشتر توسط چیزی به جز سرطان ریه ایجاد می‌شوند. با این حال، اگر هر یک از این مشکلات را دارید، مهم است که بلافاصله به پزشک خود مراجعه کنید تا علت آن پیدا و در صورت لزوم درمان شود.
آزمایش‌های سرطان ریه
برخی از سرطان‌های ریه را می‌توان با غربالگری پیدا کرد، اما اکثر سرطان‌های ریه زمانی کشف می‌شوند که باعث بروز مشکلاتی شده باشند. تشخیص واقعی سرطان ریه با بررسی نمونه‌ای از سلول‌های ریه در آزمایشگاه انجام می‌شود. اگر علائم یا نشانه‌های احتمالی سرطان ریه دارید، به پزشک خود مراجعه کنید.
تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی
پزشک شما درباره سابقه پزشکی‌تان سوالاتی خواهد پرسید تا درباره علائم و عوامل خطر احتمالی اطلاعات کسب کند. همچنین شما را معاینه خواهد کرد تا نشانه‌های سرطان ریه یا مشکلات سلامتی دیگر را بررسی کند. اگر نتایج تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی نشان دهند که ممکن است سرطان ریه داشته باشید، آزمایش‌های بیشتری انجام خواهد شد. این آزمایش‌ها می‌تواند شامل تست‌های تصویربرداری و/یا بیوپسی‌های ریه باشد.
تست‌های تصویربرداری برای بررسی سرطان ریه
تست‌های تصویربرداری از اشعه ایکس، میدان‌های مغناطیسی، امواج صوتی یا مواد رادیواکتیو برای ایجاد تصاویر از داخل بدن استفاده می‌کنند. این تست‌ها ممکن است به دلایل مختلفی قبل و بعد از تشخیص سرطان ریه انجام شوند، از جمله:
- بررسی مناطق مشکوک که ممکن است سرطان باشند
- بررسی میزان گسترش سرطان
- کمک به تعیین اینکه آیا درمان موثر است یا خیر
- جستجوی نشانه‌های ممکن از بازگشت سرطان پس از درمان
عکس‌برداری از قفسه سینه با اشعه ایکس
عکس‌برداری از قفسه سینه با اشعه ایکس معمولاً اولین آزمایشی است که پزشک برای بررسی مناطق غیرطبیعی در ریه‌ها انجام می‌دهد. اگر چیزی مشکوک دیده شود، پزشک ممکن است تست‌های بیشتری انجام دهد.
سی‌تی اسکن (CT)
سی‌تی اسکن از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر مقطعی دقیق از بدن استفاده می‌کند. به جای گرفتن یک یا دو تصویر، مانند یک عکس اشعه ایکس عادی، سی‌تی اسکنر تعداد زیادی تصویر می‌گیرد و یک کامپیوتر آنها را ترکیب می‌کند تا یک برش از بخشی از بدن که تحت مطالعه است را نشان دهد.
سی‌تی اسکن بیشتر از عکس‌برداری عادی از قفسه سینه می‌تواند تومورهای ریه را پیدا کند. همچنین می‌تواند اندازه، شکل و موقعیت تومورهای ریه را نشان دهد و به یافتن غدد لنفاوی بزرگ‌شده‌ای که ممکن است حاوی سرطان گسترش یافته باشند، کمک کند. این تست می‌تواند برای بررسی توده‌ها در بخش‌های دیگر بدن که ممکن است به دلیل گسترش سرطان ریه باشد نیز استفاده شود.
بیوپسی با سوزن هدایت‌شده توسط سی‌تی: اگر منطقه مشکوک به سرطان در عمق بدن باشد، ممکن است از سی‌تی اسکن برای هدایت سوزن بیوپسی به این منطقه استفاده شود تا نمونه‌ای از بافت برای بررسی سرطان گرفته شود.
تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI)
مانند سی‌تی اسکن، MRI نیز تصاویر دقیقی از بافت‌های نرم بدن نشان می‌دهد. اما MRI از امواج رادیویی و آهنرباهای قوی به جای اشعه ایکس استفاده می‌کند. MRI معمولاً برای بررسی احتمالی گسترش سرطان ریه به مغز، نخاع یا کبد استفاده می‌شود.
اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)
برای PET اسکن، نوعی قند رادیواکتیو که به نام فلورودوکسی‌گلوکز (FDG) شناخته می‌شود به خون تزریق می‌شود و بیشتر در سلول‌های سرطانی تجمع می‌یابد. این به این دلیل است که سلول‌های سرطانی تمایل به مصرف قند (یا گلوکز) بیشتری از سلول‌های عادی دارند.
اسکن: PET/CT اغلب یک اسکن PET با یک اسکن CT ترکیب می‌شود که از یک دستگاه ویژه استفاده می‌کند که می‌تواند هر دو را به طور همزمان انجام دهد. این به پزشک امکان می‌دهد مناطق با فعالیت رادیواکتیو بالا در اسکن PET را با تصویری دقیق‌تر در اسکن CT مقایسه کند. این نوع اسکن PET بیشتر در بیماران مبتلا به سرطان استفاده می‌شود. اسکن‌های PET/CT برای مرحله‌بندی سرطان استفاده می‌شوند تا ببینند آیا سرطان گسترش یافته است یا خیر و در کجا گسترش یافته است. در حالی که می‌توان از آنها برای بررسی بیشتر اعضای بدن استفاده کرد، اما برای بررسی مغز یا نخاع مفید نیستند.
اسکن استخوان
برای یک اسکن استخوان، مقدار کمی ماده رادیواکتیو با سطح پایین به خون تزریق می‌شود و بیشتر در مناطق غیرطبیعی استخوان تجمع می‌یابد. این می‌تواند نشان دهد که آیا سرطان به استخوان‌ها گسترش یافته است یا خیر.
آزمایش‌های تشخیص سرطان ریه
علائم و نتایج برخی آزمایشات ممکن است به شدت نشان دهند که یک فرد سرطان ریه دارد، اما تشخیص واقعی با بررسی سلول‌های ریه در آزمایشگاه انجام می‌شود. سلول‌ها می‌توانند از منطقه مشکوک با استفاده از یک سوزن یا جراحی (بیوپسی با سوزن)، مایع برداشته شده از ناحیه اطراف ریه (توراسنتز)، یا ترشحات ریه (موکوس که از ریه‌ها بالا می‌آید) گرفته شوند. انتخاب اینکه کدام آزمایش(ها) استفاده شود به وضعیت بستگی دارد.
بیوپسی با سوزن
پزشکان اغلب از یک سوزن توخالی برای گرفتن نمونه کوچکی از منطقه مشکوک (توده) استفاده می‌کنند. یکی از مزایای بیوپسی‌های با سوزن این است که نیاز به برش جراحی ندارد. اما نقطه ضعف این است که تنها مقدار کمی از بافت برداشته می‌شود، و در برخی موارد، مقدار بافت برداشته شده ممکن است برای تشخیص و انجام آزمایش‌های بیشتر روی سلول‌های سرطانی که می‌تواند به پزشکان در انتخاب داروهای ضدسرطان کمک کند کافی نباشد. دو نوع اصلی بیوپسی با سوزن وجود دارد: بیوپسی با سوزن ظریف (FNA) و بیوپسی با سوزن مرکزی .(CNB)
بیوپسی آسپیراسیون با سوزن ظریف (FNA)
پزشک از یک سرنگ با یک سوزن بسیار نازک و توخالی برای خارج کردن (آسپیراسیون) سلول‌ها و قطعات کوچک بافت استفاده می‌کند. یک بیوپسی FNA ممکن است برای بررسی سرطان در توده‌های بسیار کوچک یا در غدد لنفاوی اطراف ریه‌ها انجام شود. FNA ترانایی یا FNA ترابرونشی با عبور دادن سوزن از دیواره نای یا برونش ها (راه های هوایی بزرگی که به ریه ها منتهی می شوند) در حین برونکوسکوپی یا سونوگرافی اندوبرونشیال انجام می شود. در برخی بیماران، یک بیوپسی FNA در طی اولتراسوند اندوسکوپیک مری با عبور دادن سوزن از دیواره مری انجام می‌شود.
بیوپسی مرکزی
از یک سوزن بزرگتر برای برداشتن یک یا چند نمونه کوچک بافت استفاده می‌شود. نمونه‌های بیوپسی مرکزی اغلب ترجیح داده می‌شوند زیرا بزرگتر از بیوپسی‌های FNA هستند. بیوپسی‌های مرکزی می‌توانند در طی بسیاری از جراحی‌های ریه انجام شوند. یک نمونه از این روش بیوپسی سوزنی ترانس‌توراسیک است که در آن سوزن بیوپسی از طریق پوست دیواره قفسه سینه قرار داده می‌شود. پزشک، سوزن را به منطقه هدایت می‌کند در حالی که به ریه‌ها با استفاده از فلوروسکوپی (که مانند یک اشعه ایکس است) یا سی‌تی اسکن نگاه می‌کند. یک عارضه احتمالی این روش این است که هوا ممکن است از ریه در محل بیوپسی نشت کند و به فضای بین ریه و دیواره قفسه سینه وارد شود. این وضعیت پنوموتوراکس نامیده می‌شود. این ممکن است باعث شود قسمتی از ریه فرو بریزد و گاهی اوقات مشکل تنفسی ایجاد کند. اگر نشت هوا کم باشد، معمولاً بدون درمان بهتر می‌شود. نشتی‌های بیشتر با قرار دادن یک لوله قفسه سینه (یک لوله کوچک به فضای قفسه سینه) که هوا را در طول یک یا دو روز مکش می‌کند، درمان می‌شوند و سپس معمولاً به طور خودبخود بهبود می‌یابند.
توراسنتز
اگر مایعی در اطراف ریه‌ها جمع شده باشد (که افیوژن پلورال نامیده می‌شود)، پزشکان می‌توانند مقداری از مایع را خارج کنند تا بدانند آیا این تجمع به دلیل گسترش سرطان به پوشش ریه‌ها (پلورا) است یا خیر. این تجمع ممکن است به دلیل شرایط دیگری مانند نارسایی قلبی یا عفونت نیز باشد.
برای انجام توراسنتز، پوست بی‌حس می‌شود و یک سوزن توخالی بین دنده‌ها داخل می‌شود تا مایع تخلیه شود . مایع در آزمایشگاه برای بررسی سلول‌های سرطانی بررسی می‌شود. آزمایشات دیگر روی مایع نیز گاهی برای تمیز دادن افیوژن پلورال بدخیم (سرطانی) از افیوژن پلورال غیرسرطانی مفید هستند. اگر یک افیوژن پلورال بدخیم تشخیص داده شود و باعث مشکل تنفسی شود، توراسنتز ممکن است تکرار شود تا مایع بیشتری تخلیه شود که می‌تواند به بهبود تنفس فرد کمک کند.
سایتولوژی خلط
یک نمونه از خلط (موکوسی که از ریه‌ها بالا می‌آید) در آزمایشگاه برای دیدن سلول‌های سرطانی بررسی می‌شود. بهترین راه برای انجام این کار، گرفتن نمونه‌های اولیه صبحگاهی به مدت 3 روز متوالی است. این آزمایش بیشتر احتمال دارد سرطان‌هایی که در راه‌های هوایی اصلی ریه شروع می‌شوند مانند اسکواموس سل کارسینوما را پیدا کند. ممکن است برای یافتن انواع دیگر سرطان ریه به اندازه مفید نباشد. اگر پزشک شما به سرطان ریه مشکوک باشد، آزمایشات بیشتری انجام خواهد شد حتی اگر سلول‌های سرطانی در خلط یافت نشوند. این نوع آزمایش معمولاً استفاده نمی‌شود مگر اینکه روش‌های دیگر برای بیمار خطرناک تلقی شوند.
آزمایش‌هایی برای بررسی سرطان ریه
اگر سرطان ریه پیدا شده باشد، اغلب مهم است که بدانید آیا به غدد لنفاوی در فضای بین ریه‌ها (مدیاستین) یا مناطق نزدیک دیگر گسترش یافته است یا خیر. این مسئله به ویژه برای فردی با سرطان ریه در مراحل اولیه مهم است و می‌تواند بر گزینه‌های درمانی او تأثیر بگذارد. انواع مختلفی از آزمایش‌ها می‌توانند برای بررسی گسترش این سرطان استفاده شوند.
برونکوسکوپی
برونکوسکوپی می‌تواند به پزشک کمک کند تا تومورها یا انسدادها در راه‌های هوایی ریه را پیدا کند که اغلب می‌توانند در طی این روش بیوپسی شوند.
برونکوسکوپی ناوبری الکترومغناطیسی از یک برونکوسکوپ برای بیوپسی یک تومور در قسمت خارجی ریه استفاده می‌کند. ابتدا، سی‌تی اسکن‌ها برای ایجاد یک برونکوسکوپی مجازی استفاده می‌شوند. منطقه غیرطبیعی شناسایی می‌شود و یک کامپیوتر به هدایت یک برونکوسکوپ به منطقه کمک می‌کند تا بتوان آن را بیوپسی کرد. برونکوسکوپی استفاده شده دارای ضمائم ویژه‌ای است که اجازه می‌دهد فراتر از یک برونکوسکوپ معمولی برسد. این نیاز به تجهیزات و آموزش خاص دارد.
اولتراسوند اندوبرونشی
یک اولتراسوند اندوبرونشی می‌تواند غدد لنفاوی و ساختارهای دیگر در منطقه بین ریه‌ها را نشان دهد اگر نیاز به گرفتن بیوپسی از آن مناطق باشد.
اولتراسوند اندوسکوپیک مری
یک اولتراسوند اندوسکوپیک مری به داخل مری می‌رود، جایی که می‌تواند غدد لنفاوی نزدیک را که ممکن است حاوی سلول‌های سرطان ریه باشند نشان دهد. بیوپسی‌های غدد لنفاوی غیرطبیعی می‌توانند در همان زمان انجام شوند.
مدیاستینوسکوپی و مدیاستینوتومی
این روش‌ها ممکن است برای بررسی مستقیم‌تر و گرفتن نمونه از ساختارهای مدیاستین انجام شوند. تفاوت اصلی بین این دو در محل و اندازه برش است.
مدیاستینوسکوپی روشی است که از یک لوله نورانی که در پشت استخوان جناغ (استخوان سینه) و جلوی نای وارد می‌شود استفاده می‌کند تا غدد لنفاوی اطراف نای و مناطق بزرگ برونشی را بررسی کند و نمونه‌های بافت از آنها بگیرد. اگر برخی از غدد لنفاوی با مدیاستینوسکوپی قابل دسترسی نباشند، ممکن است یک مدیاستینوتومی انجام شود تا جراح بتواند نمونه بیوپسی را مستقیماً بردارد. برای این روش، یک برش کمی بزرگتر (معمولاً حدود 2 اینچ) بین دنده‌های دوم و سوم سمت چپ در کنار استخوان سینه نیاز است.
توراکوسکوپی
توراکوسکوپی می‌تواند برای بررسی اینکه آیا سرطان به فضاهای بین ریه‌ها و دیواره قفسه سینه، یا به پوشش‌های این فضاها گسترش یافته است یا خیر استفاده شود. همچنین می‌توان از آن برای نمونه‌برداری از تومورها در قسمت‌های خارجی ریه‌ها، همچنین غدد لنفاوی و مایع نزدیک و بررسی اینکه آیا تومور به بافت‌ها یا اندام‌های مجاور رشد کرده است استفاده کرد. این روش معمولاً فقط برای تشخیص سرطان ریه انجام نمی‌شود، مگر اینکه سایر آزمایش‌ها مانند بیوپسی‌های سوزنی قادر به گرفتن نمونه‌های کافی برای تشخیص نباشند. توراکوسکوپی همچنین می‌تواند به عنوان بخشی از درمان برای برداشتن بخشی از یک ریه در برخی از سرطان‌های ریه در مراحل اولیه استفاده شود. این نوع عمل، جراحی قفسه سینه با کمک ویدئویی (VATS) نامیده می‌شود.
آزمایش‌های عملکرد ریه
آزمایش‌های عملکرد ریه (PFT) اغلب پس از تشخیص سرطان ریه انجام می‌شوند تا ببینند ریه‌های شما چقدر خوب کار می‌کنند. این موضوع مهم است اگر جراحی برای درمان سرطان یک گزینه باشد. جراحی برای برداشتن سرطان ریه ممکن است به معنی برداشتن قسمتی یا کل ریه باشد، بنابراین مهم است که بدانید ریه‌های شما قبل از جراحی چقدر خوب کار می‌کنند. برخی از افراد با عملکرد ضعیف ریه (مانند کسانی که به دلیل سیگار کشیدن آسیب ریه دارند) ریه‌های سالم کافی برای تحمل برداشتن حتی بخشی از یک ریه را ندارند. این آزمایش‌ها می‌توانند به جراح ایده‌ای بدهند که آیا جراحی گزینه مناسبی است یا خیر و در این صورت، چه مقدار از ریه را می‌توان با اطمینان برداشت.
انواع مختلفی از PFTها وجود دارند، اما همه آنها اساساً شما را وادار می‌کنند که از طریق یک لوله که به یک دستگاه متصل است نفس بکشید. گاهی اوقات PFTها با آزمایشی به نام گاز خون شریانی ترکیب می‌شوند. در این آزمایش، خون از یک شریان (به جای ورید، مانند بیشتر آزمایش‌های خونی دیگر) گرفته می‌شود تا مقدار اکسیژن و دی‌اکسید کربن اندازه‌گیری شود.
آزمایش‌های آزمایشگاهی نمونه‌های بیوپسی و سایر نمونه‌ها
نمونه‌هایی که در طی بیوپسی‌ها یا آزمایش‌های دیگر جمع‌آوری شده‌اند به یک آزمایشگاه پاتولوژی فرستاده می‌شوند. یک پاتولوژیست نمونه‌ها را بررسی می‌کند و ممکن است آزمایش‌های دیگری انجام دهد تا سرطان را تشخیص دهد و بهتر طبقه‌بندی کند. (سرطان‌های اندام‌های دیگر نیز می‌توانند به ریه‌ها گسترش یابند. بسیار مهم است که مشخص شود سرطان از کجا شروع شده است، زیرا درمان بسته به منشأ سرطان متفاوت است.) نتایج این آزمایش‌ها در یک گزارش پاتولوژی توصیف می‌شوند که معمولاً در طی یک هفته آماده می‌شود.
آزمایش‌های مولکولی (آزمایش‌های ژنتیکی) تومور ریه
در برخی موارد، به ویژه برای سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC)، پزشکان ممکن است برای تغییرات خاص ژنی در سلول‌های سرطانی آزمایش کنند، که می‌تواند به این معنا باشد که برخی داروهای هدفمند ممکن است به درمان سرطان کمک کنند. برای مثال:
- حدود 20% تا 25% از NSCLCها دارای تغییراتی در ژن KRAS هستند که باعث می‌شود پروتئین KRAS غیرطبیعی تولید کنند، که به رشد و گسترش سلول‌های سرطانی کمک می‌کند . NSCLCهایی با این جهش اغلب آدنوکارسینوما هستند، مقاوم به داروهای دیگر مانند مهارکننده‌های EGFR هستند و بیشتر در افرادی با سابقه سیگار کشیدن یافت می‌شوند.
- EGFR یک پروتئین است که به مقدار زیاد در سطح 10% تا 20% از سلول‌های NSCLC ظاهر می‌شود و به رشد آنها کمک می‌کند. برخی داروهایی که EGFR را مورد هدف قرار می‌دهند، می‌توانند برای درمان NSCLC با تغییرات در ژن EGFR استفاده شوند، که در گروه‌های خاصی شایع‌تر هستند، مانند کسانی که سیگار نمی‌کشند، زنان و آسیایی‌ها. اما این داروها به نظر نمی‌رسد در بیمارانی که سلول‌های سرطانی آنها تغییرات در ژن KRAS دارند، مفید باشند.
- حدود 5% از NSCLCها دارای تغییر در ژن ALK هستند. این تغییر اغلب در افرادی که سیگار نمی‌کشند (یا به طور سبک سیگار می‌کشند) و مبتلا به آدنوکارسینوما هستند دیده می‌شود. پزشکان ممکن است سرطان‌ها را برای تغییرات در ژن ALK آزمایش کنند تا ببینند آیا داروهایی که این تغییر را مورد هدف قرار می‌دهند، می‌توانند به آنها کمک کنند یا خیر.
- حدود 1% تا 2% از NSCLCها دارای بازآرایی در ژن ROS1 هستند، که ممکن است باعث شود تا تومور به برخی داروهای هدفمند پاسخ دهد.
- در درصد کوچکی از NSCLCها تغییراتی در ژن RET وجود دارد. برخی داروهایی که سلول‌های با تغییرات ژن RET را هدف می‌گیرند ممکن است گزینه‌هایی برای درمان این تومورها باشند.
- حدود 5% از NSCLCها دارای تغییراتی در ژن BRAF هستند. برخی داروهایی که سلول‌های با تغییرات ژن BRAF را هدف می‌گیرند ممکن است گزینه‌هایی برای درمان این تومورها باشند.
- در درصد کوچکی از NSCLCها تغییرات خاصی در ژن MET وجود دارد که باعث می‌شود آنها بیشتر به برخی داروهای هدفمند پاسخ دهند.
- در درصد کوچکی از NSCLCها، سلول‌های سرطانی تغییرات خاصی در ژن HER2 دارند که باعث می‌شود به یک داروی هدفمند پاسخ دهند.
- در تعداد کمی از NSCLCها تغییراتی در یکی از ژن‌های NTRK وجود دارد که باعث می‌شود به برخی داروهای هدفمند پاسخ دهند.
این آزمایش‌های ژنتیکی می‌توانند روی بافتی که در طی یک بیوپسی یا جراحی برای سرطان ریه گرفته شده‌اند، انجام شوند. اگر نمونه بیوپسی خیلی کوچک باشد و همه مطالعات نتوانند انجام شوند، آزمایش ممکن است روی خونی که از یک ورید گرفته شده است (مانند یک نمونه خون معمولی) انجام شود. این خون حاوی DNA از سلول‌های مرده تومور است که در جریان خون افراد با سرطان پیشرفته ریه یافت می‌شود. گرفتنDNA تومور از طریق یک نمونه خون به عنوان بیوپسی مایع شناخته می‌شود. بیوپسی‌های مایع در مواردی انجام می‌شوند که بیوپسی بافتی ممکن نباشد یا بیوپسی بافتی برای بیمار بیش از حد خطرناک تلقی شود.
آزمایش PD-L1
در بیمارانی که با سرطان ریه سلول غیر کوچک (NSCLC) تشخیص داده می شوند، سلول های تومور ریه را برای PD-L1 آزمایش می‌کنند. PD-L1 یک پروتئین روی سلول های سرطانی است. یک نمره بسته به “اگر” و “مقدار” پروتئین PD-L1 ای که تومور می سازد، محاسبه می شود. این نمره در تصمیم گیری در مورد اینکه آیا بیمار از برخی داروهای ایمونوتراپی سود می برد یا خیر، کمک می‌کند.